Национальные герои Азербайджана

[celtic]

http://milliqahraman.az/index/

http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B0%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D1%8B%D0%B5_%D0%93%D0%B5%D1%80%D0%BE%D0%B8_%D0%90%D0%B7%D0%B5%D1%80%D0%B1%D0%B0%D0%B9%D0%B4%D0%B6%D0%B0%D0%BD%D0%B0

[Asadulla]

Шахин Талыб оглу Тагиев

Первый Национальный герой Азербайджана.

Родился в Тер-Терском районе.

В 1988 году, как только начались события в Карабахе, лейтенант запаса Ш. Тагиев сразу же присоединился к движению "Милли азадлыг херекети". В 1991 году будучи лейтенантом запаса поступил на службу в национальную армию.

Был назначен командиром отдельной роты . Уже в апреле 1992 года получил звание капитана. В связи с реформированием структуры министерства обороны рота была преобразована в батальон. Его батальон назывался "Гуртулуш".

Указом президента Азербайджансокй республики ему первым было присвоено звание "Национальный герой Азербайджана".

В апреле 1992 года батальон под его руководством провел успешную операцию в с.Ленинаван Мардакертского района по подавлению огневых точек противника, которые обстреливали г.Тер-Тер. Его батальон отличился во время наступления летом 1992 года на Агдеринском направлении и при прорыве обороны армян у с.Джераберт. Но, особо его батальон отличился при освобождении с.Дрмбон и Кочогот у Сарсангского водохранилища. Дослужился до звания майора.

Воевал на родном Тер-Терском направлении вплоть до марта 1993 года, до того самого дня, когда был тяжело ранен. Ранение оказалось серьезным и после двухмесячного лечения в госпитале, был переведен в распоряжение МО.

После окончания войны стал заместителем председателя Организации Освобождения Карабаха. Впоследствии у него начался конфликт с властями. Его преследовали за его высказывания против Г.Алиева. У национального героя Ш.Тагиева отобрали даже квартиру, несмотря на то, что он один воспитывал двух малолетних детей(до этого у него умерла жена). Из-за данного конфликта в 2002 году Ш.Тагиев был вынужден эмигрировать из страны и попоросил убежища в Швеции. В настоящее время проживает в Швеции.

Даже эмигрировав из страны он продолжает проводить работу по противодействияю армянской агрессии. В качестве представителя Организации Освобождения Карабаха, он ездит по европейским странам, проводит встречи и пресс-конференции, с целью разъяснения истины о карабахской войне.

Недавно им было открыто амстердамское отделение Организации Освобождения Карабаха.

[Asadulla]

Гамбаров Рамиз

После демобилизации из рядов советской армии, Рамиз работал в межхозяйственном строительном управлении, выполняя на общественных началах обязанность секретаря партийной организации. И выполнял ее добросовестно. Но когда начался армянский сепаратизм, превратившийся постепенно в необъявленную войну против Азербайджана, и он убедился, что союзное партийное руководство несправедливо относится к этому, стоит на стороне сепаратистов, Рамиз бросил партбилет, общественную работу парткома и включился в национально-освободительное движение, а скоро был избран председателем городской организации Народного Фронта Азербайджана (НФА). Обладая даром четкого мышления, он хорошо понимал суть происходящих, и поэтому шел не позади, а впереди событий.

Когда шушинцы, как и весь азербайджанский народ, убедились в намерении армян захватить азербайджанские земли, воочию увидели военное вмешательство армян, Рамиз создал отряд добровольцев для защиты родного города. У большинства из членов организации вообще не было оружия, в лучшем случае некоторые ребята имели охотничьи ружья. Но они были полны чувством патриотизма, любви к родине. И встали на этот рискованный путь во имя защиты Родины от врага. Члены отряда самообороны, руководимого Рамизом, при самом активном участии его самого, защищали от нападений армян села Кяркиджахан, Малыбейли, Гушчулар, Набиляр, Гала дереси, Гайбалы и другие. Его отряд принимал участие в кровавой операции Дашалты. И, дорожа жизнью каждого члена отряда, всегда самые опасные операции Рамиз брал на себя. Кстати, перед операцией Дашалты, он смог взять заложником одну армянскую семью. А после операции, во время которой большинство наших пали на поле боя, Рамиз обменял эту семью на 24 трупа шехидов. Последний его бой был 29 апреля 1992 года. Примерно к 15-16 часам в местечке Гаджи Таласы ребята уже заняли три армянских поста. Только оставался пост в ущелье Сичан дереси, и при ее взятии, открывалась возможность освободить от армянских боевиков Кяркиджахан. Началась ожесточенная перестрелка. В ходе боев в Рамиза попала пуля армянского боевика, находящегося на расположенной в высоте позиции...

Рамиз Гамбаров был действительно бесстрашным сыном азербайджанского народа, во имя которого и отдал собственную жизнь... Указом Президента Азербайджанской Республики отважному шушинцу Рамизу Гамбарову посмертно присвоено почетное звание Национальный Герой Азербайджана.

http://azerbaijanfoundation.org/fce/index....98&n=000084

[Asadulla]

Асланов Шикяр Давуд оглы

Открыл глаза на свет и вырос Шикяр Асланов в красивом пейзажном селе Сулейманлы Джебраильского района. Разваязывание коварными, лукавыми армянами, постоянно лакомившимися хлебом-солью джебраильцев, да и самого отца Шикяра – Давуд муаллима, необъявленной войны против Азербайджана с целью присвоения наших земель, приводило в бешенство молодого человека. И взявшись за оружие, Шикяр встал на защиту Родины.

С февраля 1991 года он начал свою службу в пост-патрульном полку при Джебраильском районном отделе внутренних дел. Шикяр принимал самое активное участие в проверке паспортного режима и конфискации незаконного оружия в селах Дашбаши, Замзур, Сур, Агджакенд бывшего Гадрутского района Азербайджана. Вместе с товарищами по службе, он проявил высокую активность, решимость, выдержку и мужество в операциях по зачистке от армянских вооруженных бандитских группировок четырнадцати деревень.

Следуя примеру храбрых отцов и дедов, Шикяр с первых дней войны постоянно находился в самых горячих точках военных действий и своей боеспособностью, меткостью стрельбы, отвагой и мужеством вселял страх в душу врага. Поэтому-то и жаждали армяне убрать его. Он знал о раздумьях армян, но не то что не отступал, наоборот, еще с большей ненавистью к врагам отечества кидался в бои. Своей храбростью и бесстрашием Шикяр был примером для боевых товарищей и постоянно воодушевлял их на защиту родины. Но, увы…

В конце концов, армянское коварство сработало. 1 июня 1992 года шла ожесточенная битва за село Сур. Как всегда, Шикяр опять был впереди всех и поливал огнем врага. А затаившийся армянский снайпер навел прицел на голову Шикяра…

Начальник Джебраильского районного отдела полиции Вагиф Магеррамов так вспоминает Шикяра:

- Сыны, подобные Шикяру, являются достойными наследниками Бабека, Хатаи. Его мужество – пример для всех нас. Он был очень хладнокровным воином, отзывчивым другом. Вместе с нанесением сокрушительных ударов по врагу, всегда старался защитить товарищей от вражеской пули…

Во время обстрела Джебраила армянами из пушек и установок «Град», в подвале районной больницы врачи боролись за жизнь Шикяра. Но, увы, они были бессильны…

Главврач районной больницы Гусейн Ахмедов:

-Этот храбрый парень даже на последнем своем дыхании беспокоился судьбой наших земель. Последними словами его были: «Не дайте ступить вражеской ноге на нашу священную землю. В этой земле покоятся души наших отцов и дедов. Если смерть даст возможность, я доконаю этих гадких армян…»

Но смерть не пощадила. А мы не смогли исполнить наставление Шикяра «не дайте ступить вражеской ноге на нашу священную землю»...

Указом Президента Азербайджанской Республики от 8 октября 1992 года Шикяру Давуд оглы Асланову присвоено высокое звание Национального Героя Азербайджана.

Шехиды не умирают – есть такое изречение у нашего народа. Шикяр, как и десятки тысяч мужественных сынов родины, и сейчас находится среди нас.

http://azerbaijanfoundation.org/cgi-bin/e-...prev=yes&g=

[Asadulla]

Гасанов Тахир Тофиг оглы

1970-1992

Тахир Тофиг оглы Гасанов родился в 1970 году в городе Баку. После завершения обучения в школе № 23 Насиминского района, он отправился на службу в советскую армию. Пройдя воинскую службу в 1987-1990-х годах в Московской области, он вернулся в родной Баку.

Но не мог Тахир оставаться в стороне от бурлящей общественно-политической жизни республики. В то время сепаратистские вылазки армянских политиканов и зверское отношение к лицам азербайджанской национальности как в Армении, так и в Нагорном Карабахе, резко обострили ситуацию. Фактически армяне вели необъявленную войну против Азербайджана. И Тахир не стерпел. Да и терпеть невозможно было. Он взялся за оружие. Сначала начал воевать с врагом в отрядах самообороны в Карабахе. Для более активного участия в обороне территорий страны, в ноябре 1991 года он перешел на работу в полицию…

2 сентября 1992 года Тахир Гасанов со своими товарищами-ОМОНовцами занял позицию около села Чылдыран Агдаринского района. Входить в село было очень опасно. Армянские боевики держали его под надзором со всех сторон. Тахир пытался заставить замолчать одну из основных огневых точек врага. Хотя это так и не удалось отважному бойцу, в неравной борьбе тяжело раненый отважный полицейский не отступал и сражался до последней пули.

Когда армяне почувствовали, что боеприпасов у Тахира больше нет, они захотели взять его живьем. Даже на последних минутах жизни он не боялся коварных армян. В этот миг вспомнил он героический поступок Мехти Гусейнзаде и решил повторить его. Тахир спокойно подошел к армянам, которые уже подумали, что он сдается им, но… Внезапно взорвавшаяся граната уложила на землю 20 армянских боевиков…

Т.Гасанов был студентом исторического факультета Бакинского Государственного Университета. Он был единственным сыном в семье Тофик-киши. Также, как и десятки тысяч молодых наших соотечественников, он не успел построить семью, осуществить свои мечты…

Прах мужественного сына нашего народа покоится на Шехидляр хиябаны. Указом Президента Азербайджанской Республики от 19 октября 1992 года Тахир Гасанов удостоен звания Национальный Герой Азербайджана.

Народ гордится такими сыновьями, как Тахир.

http://azerbaijanfoundation.org/fce/index....98&n=000013

[Asadulla]

Агарунов Альберт Агарунович

На аллее Шехидов в одном ряду с могилами Национальных Героев Азербайджана Чингиза Мустафаева, Алы Мустафаева, Салатын Аскеровой есть еще могила неазербайджанца, еврея по национальности Альберта Агаруновича Агарунова. Да, он был из семьи горских евреев, поселившихся поначалу в Губе, но был гражданином Азербайджана и бился за родину, как сын сражался бы за мать…Альберт родился и вырос в поселке Амираджаны, близ города Баку. Он родом из огромной семьи, состоящей из двенадцати членов. Он играл, учился, горевал и радовался вместе с азербайджанскими ребятишками. И азербайджанский язык знал не хуже их. А когда над родиной, только-только вставшей на путь независимости, нависла опасность, Альберт без колbeeeeepий взялся за оружие. Хорошо знал он боевую технику, отлично управлял танком, метко стрелял, чему научился еще во время службы в рядах Советской Армии в Ахалкалаки. В городе Шуше, считавшейся короной азербайджанского искусства, Альберт служил в команде Агабабы Касумова. По словам командира, пришедшего на днях вместе с боевыми друзьями «к Альберту», он пробыл в Шуше всего два месяца, но за это время полностью изучил рельеф местности. За столь короткий срок он своим метким огнем поразил несколько танков, 6 БМП и десятки грузовых автомобилей врага. И днями, и вечерами Альберт «играл» - днем на танке, а вечером на гармони. Хорошо исполнял азербайджанские мелодии, и даже мугамы. 8 мая 1992 года примерно в семь утра Альберт, заняв позицию около шушинского асвальтного завода, вступил в свой последний бой с врагом… Строки из официальной сводки: “…Оставшись вдвоем с Агабаба Гусейновым, доброволец-танкист, старшина Альберт Агарунов принял неравный бой и вывел из строя 9 вражеских танков и 2 бронемашины...” Отвага — высшее свойство человека. Но есть более высокое — свойство души. Во время боя Агарунов увидел лежавшие перед их машиной трупы наших бойцов. Он велел остановить, вышел из танка, начал оттаскивать тела погибших в сторону и был застрелен в этот момент армянским снайпером. Альберт, опытный воин, прошедший армейскую срочную службу, танкист, знал лучше, чем кто-либо другой, какая опасность ждет его, если он выйдет из танка. Но он вышел. Те, ради которых он рискнул жизнью, не были его родственниками, соплеменниками, вероятно, не были даже знакомыми. Но это были соотечественники, азербайджанцы, люди. Указом Президента Азербайджанской Республики Альберту Агарунову посмертно присвоено высшее почетное звание Национального Героя Азербайджана. Еще в апреле 1992 года, во время интервью телеканалу ANS на вопрос «Что вынуждает тебя, еврейского парня воевать здесь?», он отвечал также метко, как стрелял: «Я здесь родился, здесь живу. Это моя родина. Кроме этого ничто не заставляет меня сражаться»… По просьбе матери, Альберт похоронен по мусульманскому обычаю…

http://azerbaijanfoundation.org/fce/index....98&n=000043

[GuneyAz]

Milli qahramanlarimiz ve shehidlerimiz uchun web sayt var. Buyrub baxa bilarsiniz.

http://igidler.iatp.az/igidler/index.html

http://igidler.iatp.az/igidler/qeh.html

[Call of Duty]

Вагиф Бахтияр-оглы Курбанов

Наш первый летчик.

На фотке справа внизу.

[Хавбек]

Макеев Игорь Владимирович

27.10.1971 - 02.08.1992

Макеев Игорь Владимирович родился 27 октября 1971 года в городе Гянджа. Завершив учебу в средней школе имени Мир Джалала, Игорь поступил в профессионально-техническое училище, по окончании которого получил профессию слесаря. В конце 1990 года он был призван на военную службу, которую прошел в части десантных войск в городе Баку. Отсюда Игорь был направлен на сержантские курсы в городе Ростове.

Это были времена, когда в Азербайджане обстановка с каждым днем все обострялась в связи с начавшейся армянской агрессией. Игорь не стерпел и, оставив учебу незавершенной, возвратился в Гянджу. Мать возразила данному поступку сына. А он, обняв ее, с трепетом сказал: «Мама, пойми меня правильно! Я родился здесь, первые свои шаги сделал на этой земле. Азербайджан - моя Родина. Я считаю себя сыном этого края. Может ли сын бросить мать в трудные для неё минуты? Я должен защищать Азербайджан. Не обижайся, но если будет надобно, я готов отдать свою жизнь за родную землю!». И он сдержал свое мужское слово…

Игорь выехал в Баку и записался в состав одной из войсковых частей Министерства Внутренних Дел, где с первого же дня началась его фронтовая жизнь. За довольно короткий срок он овладел навыками обращения почти со всеми видами оружия, проявил черты мужественного и бесстрашного воина. Прошло немного времени, и И.Макеев был назначен заместителем командира отряда…

Ранним утром, примерно в 6 часов 5 июня 1992 года армянские бандитские вооруженные формирования внезапно перешли в наступление в районе села Нахчываник. Военный пост, выставленный Игорем, располагался около сельского кладбища. Замкомандира срочно поднял на ноги солдат, только что начавших свой отдых и занялся укреплением поста. Армяне наступали с довольно большой живой силой. Завязалась кровопролитная битва. Бой продолжался более часа. Боевики, численно намного превышающие азербайджанских бойцов, ранили нескольких солдат из отряда Макеева. А отряд был вынужден отступить. Вместе с товарищами по бою Игорь вынес раненых к машине. Армяне заняли село. Но не надолго: всего через 3-4 часа его отряд перешел в наступление и отвоевал Нахчываник.

Игорь участвовал не в одном бою с врагом и, храбро сражаясь, наносил армянам ощутимый урон. Его отряд понадобился и тогда, когда после тяжелых боев за Агдам и Тертер, потребовались силы для операций вокруг Агдере. Среди переброшенных сюда сил был и отряд И.Макеева, который особо отличился в боях за этот район…

2 августа 1992 года… Азербайджанские бойцы должны были отобрать у армянских вооруженных сил высоту, называемую «Вышкой». Но враг намного превосходил наших в численном составе. Началась тяжелейшая битва. Игорь вместе с другим азербайджанским храбрецом с пулеметом были на передней позиции и сыпали огонь на голову врага. Макеев спас жизнь 28 азербайджанским бойцам, оказавшимся во вражеском окружении. А сам он не сумел спастись. Это было последним боем в жизни молодого бойца. Сразившись до последней пули, И.Макеев в этом бою пал смертью храбрых…

Указом Президента Азербайджанской Республики от 6 ноября 1992 года Игорю Владимировичу Макееву посмертно присвоено почетное звание «Национальный Герой Азербайджана».

Похоронен Макеев в Аллее Шехидов в Гяндже. Одна из улиц поселка Садыллы носит имя 21-летнего героя.

[AZERBAYJANECH]

[url="http://www.azadqarabag.azerall.info/ts_gen/azl/2006/0315/aq1-5.htm"]http://www.azadqarabag.azerall.info/ts_gen.../0315/aq1-5.htm[/url]

1990-cı ilə qədər o, kimi üçün həkim idi, kimi üçün idmançı (karate üzrə "qara kəmər" ustası idi), kimi üçün dost, yoldaş... və anası Tamara xanımın oğlu idi. Ancaq 1990-cı ildən, ermənilərin torpaqlarımıza göz dikib, öz xəbis niyyətlərini həyata keçirməyə başladığı vaxtlardan 1995-ci il öldürülənə qədər, ölümündən sonra da, indiyə qədər və yəqin ki, əbədi olaraq xalqın oğlu, igid sərkərdəsi oldu, şəhidlik zirvəsinə ucaldı. Müharibədə özünü kənara çəkə bilmədi, qeyrəti, torpağına olan sevgisi buna yol verməzdi. 1990-cı ilin noyabr ayında doğulduğu Laçın torpağında 60 nəfərdən ibarət batalyon yaradaraq komandir oldu. Bu batalyon 1993-cü ildə artıq sayı 3000 (üç min) nəfərə çatan, OMONçular adı ilə məşhur olan Xüsusi Təyinatlı Milis Dəstəsinə çevrildi və müharibənin ən qaynar nöqtələrində daim ön cəbhədə olaraq böyük şücaətlər göstərdi. Polkovnik rütbəsinə, daxili işlər nazirinin birinci müavini vəzifəsinə yüksələn Rövşən bəy OMONçular dəstəsinin qalib sərkərdəsinə, mənəvi atasına çevrilərək, hər bir OMONun üstündə əsir, onlara böyük qayğıyla yanaşırdı. Rövşən bəyin portreti hər bir vətənpərvər insanın ürəyində olsa da, bu portretin bəzi görünməyən cizgilərini, yalnız yoldaşlarına, silahdaşlarına bəlli olan tərəflərini açıqlayıb xalqa göstərmək üçün onun sabiq OMONçularından bir neçəsi ilə görüşüb söhət etdik. Onunla bir neçə il çiyin-çiyinə vuruşmuş, yoldaşlıq etmiş keçmiş OMONçular Rövşən bəydən böyük kədərlə, ancaq həm də böyük qürur və iftixarla danışdılar.

Keçmiş OMONçu, 1995-ci ilin mart hadisələrində tutulub 8 il cəza çəkmiş Vüqar Muxtar oğlu Bayramov Rövşən bəy haqqında danışmağın onun üçün çox çətin olduğunu söylədi: "Mən müharibə görmüşəm, od-alovdan çıxmışam, çoxlu dost-tanış, yaxın adamlar itirmişəm. Bununla belə, Rövşən bəy haqqında danışmaq mənim üçün çox çətindir. Rövşən Cavadov mənim nəzərimdə ideal şəxsiyyət idi. O, tək mənim yox, ümumiyyətlə bütün döyüşçülərin idealına çevrilmişdi. Biz kitablardan tarixi qəhrəmanlarımız haqqında oxumuşuq. Ancaq onlar haqqında yalnız oxumuşduq, görməmişdik. Rövşən bəy isə gördüyümüz tarixi qəhrəman idi. O, bir sərkərdə kimi Azərbaycanın tarixində öz izini qoyub getdi. Mən yaşadığım dövrdə heç kimi onunla müqayisə edə, bir səviyyəyə qoya bilmirəm. O müqayisəolunmaz insan idi. Döyüşçülərinə qardaş kimi baxırdı, heç kimə fərq qoymurdu. Hər döyüşçünü itirəndə sanki atasını, qardaşını itirirdi, bərk sarsılırdı. Çünki insanı qiymətləndirməyi bacarırdı. Adətən, döyüşlərdə komandir arxadan gəlir. Ancaq onun dəstəsindən olan heç bir döyüşçü deyə bilməz ki, döyüşlərdə Rövşəndən bir addım irəli gedib. O özü həmişə öndə olardı və döyüşçülər deyəndə ki, biz torpaq uğrunda ölməyə gedirik, deyərdi "yox, biz ölməyə deyil, öldürməyə gedirik". Əsl qəhrəman idi, ancaq heç vaxt dildə vətəni, xalqı sevməsindən, onlar üçün hər şeyə hazır olmasından danışmazdı. O hər şeyi əməliylə göstərərdi. 1993-cü ildə Rövşən Cavadova "Milli Qəhrəman" adının verilməsi məsələsi qaldırılmışdı. Ancaq o qəbul etmədi. Demişdi ki, mən Azərbaycan vətəndaşıyam və bu gün əgər Azərbaycanın torpaqları işğal altındadırsa, doğulduğum Laçın işğal altındadırsa, mən o qəhrəman adını qəbul edə bilmərəm".

Çox sadə, təvazökar insan olub Rövşən Cavadov. Özünü heç vaxt döyüşçülərindən üstün tutmaz, onlarla komandir kimi deyil, dost, yoldaş, adi bir döyüşçü kimi rəftar edərmiş. Tez-tez hərbi formasını çıxarıb döyüşçülərlə karate oynayar, onların istənilən gözlənilməz, fövqəladə vəziyyətlərə nə dərəcədə hazır olmalarını yoxlayarmış. Döyüşçüləri üçün kişilik, qeyrət rəmzi olan bu mərd insan torpaq itkisinə dözməz, Şuşanın, Laçının adı gələndə kövrələrmiş: "Rövşən bəy həddindən artıq sadə və təvazökar insan idi. İnanmıram ki, onun çatdığı mərtəbəyə yüksələn kimsə onun kimi sadəliyini saxlaya bilsin. Həm də çox duyğulu, səmimi bir insan idi, hər şey onun içindən gəlirdi. Bir dəfə heç yadımdan çıxmaz, 1992-ci ilin iyul-avqust ayları, "Ağdərə əməliyyatı"na başladığımız vaxt idi. Çıldıran düzünə çıxmışdıq, ordan Şuşa, Laçın görünürdü. Həmin vaxt artıq onlar işğal altında idi. O, əli ilə Şuşanı, Laçını göstərib birdən uşaq kimi ağlamağa başladı. Həmişə Şuşanın, Laçının adı gələndə kövrələr, ancaq bunu bizdən gizlətməyə çalışardı. O, siyasətdən uzaq, sırf döyüşçü, sərkərdə idi. Deyirdi ki, döyüşçü bir işi görən zaman nəticəsini bəri başdan fikirləşsə, qəhrəman ola bilməz, şəraitin tələb etdiyini vaxtında görmək lazımdır. Belə bir oğula "vətən xaini" adı qoyub öldürənlərin vətəni sevdiyinə, əlinə silah götürüb torpaqlarımızı azad etməyə gedəcəyinə inanmıram".

Rövşən Cavadovun ölümü bütün döyüşçülər üçün çox ağır zərbə olub. Ermənilər üçün isə bu ölüm əsl bayrama çevrilib. Axı Rövşən Cavadov kimi adam onlar üçün böyük təhlükə idi. Əbəs yerə onun başına 5 milyon manat qoymamışdılar ki? R,Cavadovun ölümündən sonra erməni qəzetləri yazırmış: Beş il Ermənistan respublikasının edə bilmədiyini Azərbaycan özü bir gecədə etdi.

Komandirinin adını oğluna qoyan Vüqar bəy, oğlunun da ona oxşamasını, o cür kişi ömrü yaşamasını istəyir: "Tarix Rövşəni yetirdi. Mən onun ölümünü tək Azərbaycan xalqı üçün deyil, bütün Türk dünyası üçün böyük itki sayıram. Onu bir sərkərdə, bir döyüşçü, bir insan kimi xarakterizə edib, bütün yaxşı şeyləri ona şamil etmək olar. Allah ondan heç nəyi əsirgəməmişdi - boy-buxun, kişi gözəlliyi, insanlıq, igidlik. Sözübütöv, mərd insan idi. Qeyrət simvolu olan bu insan Rövşən kimi yaşadı, Rövşən kimi də öldü. Mən hər bir insana o cür ömür yaşamağı arzu edirəm. Yalnız onunla təskinlik tapıram ki, o öldürüləndən sonra mən azadlıqda qalmadım. Onun ölümündən sonra çöldə asudə yaşasaydım dözə bilməzdim. Həbsxanada 15-20 nəfər onun döyüşçüsü söz qoymuşduq ki, kimin oğlu olsa, komandirin adını qoyacaq. Əvvəlcə Ərşad adlı bir dostumun, sonra mənim oğlum oldu. Hər ikimiz Rövşən bəyin adını uşaqlara qoyduq. Kaş, bizim oğlanlarımız da ona oxşayıb, elə bir ömür yaşaya".

Döyüş yoldaşlarının danışdığına görə, əsl Azərbaycan kişisinə xas olan yüksək keyfiyyətlərin hamısı R.Cavadovda var idi. O, milli mentalitetimizə hörmət edər, içki içməz, siqaret çəkməz, ailəsi haqqında danışmağı sevməzmiş. Yoldaşları onun oğluna münasibətindən də bir epizod danışdılar: "Füzuliyə "Horadiz əməliyyatı"na gedirdik. Yağışlı bir hava idi. Laçın yanımıza gəlib (onun 17 yaşı ancaq olardı) dedi: Komandir, mən də döyüşə gedirəm. (hamımız onu "komandir" çağırırdıq). Əvvəlcə Rövşən bəy razı olmadı. Oğlu inad edəndə o, oğluna 60-65 kq çəkisi olan veş-meşok, silah-sursat yükləyib onu OMON bazasının yerləşdiyi stadionun ətrafında 20 dəfə dövrə vurub qaçmağa (təxminən 3 km yolu) məcbur etdi. Sonra oğluna 80 dəfə "jim" etdirdi, oğlu hər "jim" edib qalxdıqca kürəyindən vurub oturdurdu. Məşqlərdə çox ciddi olurdu.

Oğlu sınaqdan yaxşı çıxdığına görə müharibəyə getməyə icazə verdi".

OMON dəstəsinin üzvlərindən olan Nəsir bəy Rövşən Cavadovu dövrünün Babəki adlandırdı: "Azərbaycan Rövşən Cavadovu itirməklə, Azərbaycan gəncliyinin milli ruhunu itirdi. Rövşən bəy Azərbaycan gəncliyinin qeyrət simvoluna çevrilmişdi. Tarixdən oxuyub bilirik ki, xalq qəhrəmanı Babək onu doğrayanda da "Azərbaycan" deyib. Bax, Rövşən bəy də elə bir şəxsiyyət idi, o da öz dövrünün Babəki oldu. Onun çox gözəl döyüş taktikası var idi. Əməliyyatları çox az müddət çəkər, həmişə də istədiyinə nail olardı. Adətən, əməliyyata ya sübh tezdən, ya da gecəyarısı başlardı. Ağdərənin Drnbom kəndində 1462 deyilən bir yüksəklik var idi ki, onun uğrunda çox itkilər verilməsinə baxmayaraq, almaq mümkün olmamışdı. Axırda o yüksəkliyin alınmasını Rövşən Cavadova tapşırdılar. O zaman Rövşən bəy bildirdi ki, bu yüksəkliyi ancaq partizan üsuluyla almaq olar. Və biz cüzi itki verməklə o yüksəkliyi komandirimizin düzgün düşünülmüş uğurlu əməliyyatı sayəsində azad etdik. Daha bir uğurlu döyüşümüzdə - "Vəng əməliyyatı"nda 150-ə qədər erməni girov götürmüşdük. Bu çox böyük taktikanın nəticəsi idi. Ümumiyyətlə, Rövşən Cavadovun bütün döyüş əməliyyatları müvəffəqiyyətlə başa çatırdı, çünki o əsl sərkərdə idi. O, hətta dəmirin də qədrini bilirdi. Döyüş texnikasını qabağa verib məhv etdirməyi sevməzdi. Həmişə deyərdi ki, bir tank gör neçəyə başa gəlir? Mümkün qədər texnikanı qorumaq lazımdır. O, döyüşlərdə ayağından yaralanmışdı. Ancaq qospitalda yatmadı. Həkim olduğuna görə özü tibbi yardım göstərib, axsaya-axsaya gəzirdi".

OMON dəstəsində vuruşanlardan digər bir döyüşçü Yaşar Əliyev R.Cavadovu əsl vətənpərvər, bacarıqlı sərkərdə adlandırdı: "Bəzi adamlar reklam xatirinə özünü vətənsevər kimi göstərir, ancaq Rövşən Cavadov əsl vətənpərvər idi. Onun şəxsində Azərbaycan gözəl bir sərkərdəsini itirdi. Bəzən o, dəstəni sıraya düzüb hansısa bir əməliyyat üçün 10-15 nəfər lazım olduğunu deyəndə, bütün dəstə bir addım qabağa çıxıb getməyə hazır olduğunu bildirərdi. Dəstə bir yumruq kimi idi. amı onun ardınca getməyə hazır idi. Əgər o, bu gün sağ olub desəydi ki, gəlin müharibəyə başlayaq, hamı onun arxasınca gedərdi. Çünki Rövşən bəy gənclərin inam və hörmətini qazanmışdı. O, komandir olsa da, özünü adi bir serjant kimi sadə aparar, sıraya düzülmüş dəstənin yanından keçərkən, döyüşçünün qəfil hadisələrə nə dərəcədə hazır olduğunu yoxlamaq üçün qəflətən dönüb ona yumruq, ya da təpik atardı. Təəssüf ki, belə bir insan siyasi oyunların qurbanı oldu".

Döyüşçülərinin hər biri üçün, nəinki döyüşçüləri, bütün gənclər üçün R.Cavadovun keçdiyi həyat yolu bir məktəb, bir örnəkdir.

Vüqar Bayramov: Hər bir insanı duyub, onu qiymətləndirmək Rövşən bəydən mənə miras qalıb. Hər nə edirəmsə, mənə elə gəlir ki, o görür. Onu həmişə özümlə hiss edirəm.

Nəsir bəy: O, bizimçün örnək olub. Haqqı nahaqqa verməmək, qeyrət, milləti, torpağı sevmək Rövşən Cavadovdan qalıb bizə.

Yaşar Əliyev: O mənim komandirim olub və çox sadə insan olub. Sadəliyi biz ondan öyrənmişik, yəni Rövşən Cavadovun belə bir həyat devizi var idi: hara yüksəlirsən, yüksəl, ancaq sadə ol, əsl insan ol!

Bəli, əziz oxucular! Mən Rövşən Cavadovun portretini sizin üçün yaratmağa çalışdım. Ancaq onun portretini olduğu kimi yaratmaq üçün mahir rəssam olmaq gərəkdir. Mən isə naşı rəssamam. Odur ki, onu bacardığım kimi yaratdım.

Nüşabə Səməndər

[AZERBAYJANECH]

[url="http://www.azadqarabag.azerall.info/ts_gen/azl/2006/0315/aq1-5.htm"]http://www.azadqarabag.azerall.info/ts_gen.../0315/aq1-5.htm[/url]

1990-cı ilə qədər o, kimi üçün həkim idi, kimi üçün idmançı (karate üzrə "qara kəmər" ustası idi), kimi üçün dost, yoldaş... və anası Tamara xanımın oğlu idi. Ancaq 1990-cı ildən, ermənilərin torpaqlarımıza göz dikib, öz xəbis niyyətlərini həyata keçirməyə başladığı vaxtlardan 1995-ci il öldürülənə qədər, ölümündən sonra da, indiyə qədər və yəqin ki, əbədi olaraq xalqın oğlu, igid sərkərdəsi oldu, şəhidlik zirvəsinə ucaldı. Müharibədə özünü kənara çəkə bilmədi, qeyrəti, torpağına olan sevgisi buna yol verməzdi. 1990-cı ilin noyabr ayında doğulduğu Laçın torpağında 60 nəfərdən ibarət batalyon yaradaraq komandir oldu. Bu batalyon 1993-cü ildə artıq sayı 3000 (üç min) nəfərə çatan, OMONçular adı ilə məşhur olan Xüsusi Təyinatlı Milis Dəstəsinə çevrildi və müharibənin ən qaynar nöqtələrində daim ön cəbhədə olaraq böyük şücaətlər göstərdi. Polkovnik rütbəsinə, daxili işlər nazirinin birinci müavini vəzifəsinə yüksələn Rövşən bəy OMONçular dəstəsinin qalib sərkərdəsinə, mənəvi atasına çevrilərək, hər bir OMONun üstündə əsir, onlara böyük qayğıyla yanaşırdı. Rövşən bəyin portreti hər bir vətənpərvər insanın ürəyində olsa da, bu portretin bəzi görünməyən cizgilərini, yalnız yoldaşlarına, silahdaşlarına bəlli olan tərəflərini açıqlayıb xalqa göstərmək üçün onun sabiq OMONçularından bir neçəsi ilə görüşüb söhət etdik. Onunla bir neçə il çiyin-çiyinə vuruşmuş, yoldaşlıq etmiş keçmiş OMONçular Rövşən bəydən böyük kədərlə, ancaq həm də böyük qürur və iftixarla danışdılar.

Keçmiş OMONçu, 1995-ci ilin mart hadisələrində tutulub 8 il cəza çəkmiş Vüqar Muxtar oğlu Bayramov Rövşən bəy haqqında danışmağın onun üçün çox çətin olduğunu söylədi: "Mən müharibə görmüşəm, od-alovdan çıxmışam, çoxlu dost-tanış, yaxın adamlar itirmişəm. Bununla belə, Rövşən bəy haqqında danışmaq mənim üçün çox çətindir. Rövşən Cavadov mənim nəzərimdə ideal şəxsiyyət idi. O, tək mənim yox, ümumiyyətlə bütün döyüşçülərin idealına çevrilmişdi. Biz kitablardan tarixi qəhrəmanlarımız haqqında oxumuşuq. Ancaq onlar haqqında yalnız oxumuşduq, görməmişdik. Rövşən bəy isə gördüyümüz tarixi qəhrəman idi. O, bir sərkərdə kimi Azərbaycanın tarixində öz izini qoyub getdi. Mən yaşadığım dövrdə heç kimi onunla müqayisə edə, bir səviyyəyə qoya bilmirəm. O müqayisəolunmaz insan idi. Döyüşçülərinə qardaş kimi baxırdı, heç kimə fərq qoymurdu. Hər döyüşçünü itirəndə sanki atasını, qardaşını itirirdi, bərk sarsılırdı. Çünki insanı qiymətləndirməyi bacarırdı. Adətən, döyüşlərdə komandir arxadan gəlir. Ancaq onun dəstəsindən olan heç bir döyüşçü deyə bilməz ki, döyüşlərdə Rövşəndən bir addım irəli gedib. O özü həmişə öndə olardı və döyüşçülər deyəndə ki, biz torpaq uğrunda ölməyə gedirik, deyərdi "yox, biz ölməyə deyil, öldürməyə gedirik". Əsl qəhrəman idi, ancaq heç vaxt dildə vətəni, xalqı sevməsindən, onlar üçün hər şeyə hazır olmasından danışmazdı. O hər şeyi əməliylə göstərərdi. 1993-cü ildə Rövşən Cavadova "Milli Qəhrəman" adının verilməsi məsələsi qaldırılmışdı. Ancaq o qəbul etmədi. Demişdi ki, mən Azərbaycan vətəndaşıyam və bu gün əgər Azərbaycanın torpaqları işğal altındadırsa, doğulduğum Laçın işğal altındadırsa, mən o qəhrəman adını qəbul edə bilmərəm".

Çox sadə, təvazökar insan olub Rövşən Cavadov. Özünü heç vaxt döyüşçülərindən üstün tutmaz, onlarla komandir kimi deyil, dost, yoldaş, adi bir döyüşçü kimi rəftar edərmiş. Tez-tez hərbi formasını çıxarıb döyüşçülərlə karate oynayar, onların istənilən gözlənilməz, fövqəladə vəziyyətlərə nə dərəcədə hazır olmalarını yoxlayarmış. Döyüşçüləri üçün kişilik, qeyrət rəmzi olan bu mərd insan torpaq itkisinə dözməz, Şuşanın, Laçının adı gələndə kövrələrmiş: "Rövşən bəy həddindən artıq sadə və təvazökar insan idi. İnanmıram ki, onun çatdığı mərtəbəyə yüksələn kimsə onun kimi sadəliyini saxlaya bilsin. Həm də çox duyğulu, səmimi bir insan idi, hər şey onun içindən gəlirdi. Bir dəfə heç yadımdan çıxmaz, 1992-ci ilin iyul-avqust ayları, "Ağdərə əməliyyatı"na başladığımız vaxt idi. Çıldıran düzünə çıxmışdıq, ordan Şuşa, Laçın görünürdü. Həmin vaxt artıq onlar işğal altında idi. O, əli ilə Şuşanı, Laçını göstərib birdən uşaq kimi ağlamağa başladı. Həmişə Şuşanın, Laçının adı gələndə kövrələr, ancaq bunu bizdən gizlətməyə çalışardı. O, siyasətdən uzaq, sırf döyüşçü, sərkərdə idi. Deyirdi ki, döyüşçü bir işi görən zaman nəticəsini bəri başdan fikirləşsə, qəhrəman ola bilməz, şəraitin tələb etdiyini vaxtında görmək lazımdır. Belə bir oğula "vətən xaini" adı qoyub öldürənlərin vətəni sevdiyinə, əlinə silah götürüb torpaqlarımızı azad etməyə gedəcəyinə inanmıram".

Rövşən Cavadovun ölümü bütün döyüşçülər üçün çox ağır zərbə olub. Ermənilər üçün isə bu ölüm əsl bayrama çevrilib. Axı Rövşən Cavadov kimi adam onlar üçün böyük təhlükə idi. Əbəs yerə onun başına 5 milyon manat qoymamışdılar ki? R,Cavadovun ölümündən sonra erməni qəzetləri yazırmış: Beş il Ermənistan respublikasının edə bilmədiyini Azərbaycan özü bir gecədə etdi.

Komandirinin adını oğluna qoyan Vüqar bəy, oğlunun da ona oxşamasını, o cür kişi ömrü yaşamasını istəyir: "Tarix Rövşəni yetirdi. Mən onun ölümünü tək Azərbaycan xalqı üçün deyil, bütün Türk dünyası üçün böyük itki sayıram. Onu bir sərkərdə, bir döyüşçü, bir insan kimi xarakterizə edib, bütün yaxşı şeyləri ona şamil etmək olar. Allah ondan heç nəyi əsirgəməmişdi - boy-buxun, kişi gözəlliyi, insanlıq, igidlik. Sözübütöv, mərd insan idi. Qeyrət simvolu olan bu insan Rövşən kimi yaşadı, Rövşən kimi də öldü. Mən hər bir insana o cür ömür yaşamağı arzu edirəm. Yalnız onunla təskinlik tapıram ki, o öldürüləndən sonra mən azadlıqda qalmadım. Onun ölümündən sonra çöldə asudə yaşasaydım dözə bilməzdim. Həbsxanada 15-20 nəfər onun döyüşçüsü söz qoymuşduq ki, kimin oğlu olsa, komandirin adını qoyacaq. Əvvəlcə Ərşad adlı bir dostumun, sonra mənim oğlum oldu. Hər ikimiz Rövşən bəyin adını uşaqlara qoyduq. Kaş, bizim oğlanlarımız da ona oxşayıb, elə bir ömür yaşaya".

Döyüş yoldaşlarının danışdığına görə, əsl Azərbaycan kişisinə xas olan yüksək keyfiyyətlərin hamısı R.Cavadovda var idi. O, milli mentalitetimizə hörmət edər, içki içməz, siqaret çəkməz, ailəsi haqqında danışmağı sevməzmiş. Yoldaşları onun oğluna münasibətindən də bir epizod danışdılar: "Füzuliyə "Horadiz əməliyyatı"na gedirdik. Yağışlı bir hava idi. Laçın yanımıza gəlib (onun 17 yaşı ancaq olardı) dedi: Komandir, mən də döyüşə gedirəm. (hamımız onu "komandir" çağırırdıq). Əvvəlcə Rövşən bəy razı olmadı. Oğlu inad edəndə o, oğluna 60-65 kq çəkisi olan veş-meşok, silah-sursat yükləyib onu OMON bazasının yerləşdiyi stadionun ətrafında 20 dəfə dövrə vurub qaçmağa (təxminən 3 km yolu) məcbur etdi. Sonra oğluna 80 dəfə "jim" etdirdi, oğlu hər "jim" edib qalxdıqca kürəyindən vurub oturdurdu. Məşqlərdə çox ciddi olurdu.

Oğlu sınaqdan yaxşı çıxdığına görə müharibəyə getməyə icazə verdi".

OMON dəstəsinin üzvlərindən olan Nəsir bəy Rövşən Cavadovu dövrünün Babəki adlandırdı: "Azərbaycan Rövşən Cavadovu itirməklə, Azərbaycan gəncliyinin milli ruhunu itirdi. Rövşən bəy Azərbaycan gəncliyinin qeyrət simvoluna çevrilmişdi. Tarixdən oxuyub bilirik ki, xalq qəhrəmanı Babək onu doğrayanda da "Azərbaycan" deyib. Bax, Rövşən bəy də elə bir şəxsiyyət idi, o da öz dövrünün Babəki oldu. Onun çox gözəl döyüş taktikası var idi. Əməliyyatları çox az müddət çəkər, həmişə də istədiyinə nail olardı. Adətən, əməliyyata ya sübh tezdən, ya da gecəyarısı başlardı. Ağdərənin Drnbom kəndində 1462 deyilən bir yüksəklik var idi ki, onun uğrunda çox itkilər verilməsinə baxmayaraq, almaq mümkün olmamışdı. Axırda o yüksəkliyin alınmasını Rövşən Cavadova tapşırdılar. O zaman Rövşən bəy bildirdi ki, bu yüksəkliyi ancaq partizan üsuluyla almaq olar. Və biz cüzi itki verməklə o yüksəkliyi komandirimizin düzgün düşünülmüş uğurlu əməliyyatı sayəsində azad etdik. Daha bir uğurlu döyüşümüzdə - "Vəng əməliyyatı"nda 150-ə qədər erməni girov götürmüşdük. Bu çox böyük taktikanın nəticəsi idi. Ümumiyyətlə, Rövşən Cavadovun bütün döyüş əməliyyatları müvəffəqiyyətlə başa çatırdı, çünki o əsl sərkərdə idi. O, hətta dəmirin də qədrini bilirdi. Döyüş texnikasını qabağa verib məhv etdirməyi sevməzdi. Həmişə deyərdi ki, bir tank gör neçəyə başa gəlir? Mümkün qədər texnikanı qorumaq lazımdır. O, döyüşlərdə ayağından yaralanmışdı. Ancaq qospitalda yatmadı. Həkim olduğuna görə özü tibbi yardım göstərib, axsaya-axsaya gəzirdi".

OMON dəstəsində vuruşanlardan digər bir döyüşçü Yaşar Əliyev R.Cavadovu əsl vətənpərvər, bacarıqlı sərkərdə adlandırdı: "Bəzi adamlar reklam xatirinə özünü vətənsevər kimi göstərir, ancaq Rövşən Cavadov əsl vətənpərvər idi. Onun şəxsində Azərbaycan gözəl bir sərkərdəsini itirdi. Bəzən o, dəstəni sıraya düzüb hansısa bir əməliyyat üçün 10-15 nəfər lazım olduğunu deyəndə, bütün dəstə bir addım qabağa çıxıb getməyə hazır olduğunu bildirərdi. Dəstə bir yumruq kimi idi. amı onun ardınca getməyə hazır idi. Əgər o, bu gün sağ olub desəydi ki, gəlin müharibəyə başlayaq, hamı onun arxasınca gedərdi. Çünki Rövşən bəy gənclərin inam və hörmətini qazanmışdı. O, komandir olsa da, özünü adi bir serjant kimi sadə aparar, sıraya düzülmüş dəstənin yanından keçərkən, döyüşçünün qəfil hadisələrə nə dərəcədə hazır olduğunu yoxlamaq üçün qəflətən dönüb ona yumruq, ya da təpik atardı. Təəssüf ki, belə bir insan siyasi oyunların qurbanı oldu".

Döyüşçülərinin hər biri üçün, nəinki döyüşçüləri, bütün gənclər üçün R.Cavadovun keçdiyi həyat yolu bir məktəb, bir örnəkdir.

Vüqar Bayramov: Hər bir insanı duyub, onu qiymətləndirmək Rövşən bəydən mənə miras qalıb. Hər nə edirəmsə, mənə elə gəlir ki, o görür. Onu həmişə özümlə hiss edirəm.

Nəsir bəy: O, bizimçün örnək olub. Haqqı nahaqqa verməmək, qeyrət, milləti, torpağı sevmək Rövşən Cavadovdan qalıb bizə.

Yaşar Əliyev: O mənim komandirim olub və çox sadə insan olub. Sadəliyi biz ondan öyrənmişik, yəni Rövşən Cavadovun belə bir həyat devizi var idi: hara yüksəlirsən, yüksəl, ancaq sadə ol, əsl insan ol!

Bəli, əziz oxucular! Mən Rövşən Cavadovun portretini sizin üçün yaratmağa çalışdım. Ancaq onun portretini olduğu kimi yaratmaq üçün mahir rəssam olmaq gərəkdir. Mən isə naşı rəssamam. Odur ki, onu bacardığım kimi yaratdım.

Nüşabə Səməndər

[un1xo1d]

Ровшан Джавадов герой нашей страны.

[AZERBAYJANECH]

[quote name='un1xo1d' post='1827060' date='Sep 11 2007, 21:35 ']Ровшан Джавадов герой нашей страны.[/quote]


a yesli verit nashim chinovnikam on predatel rodini predstavlyaete Rovshan predatel exxx

[ex-okkupant]

[quote name='AZERBAYJANECH' post='1827119' date='Sep 11 2007, 21:02 '][quote name='un1xo1d' post='1827060' date='Sep 11 2007, 21:35 ']Ровшан Джавадов герой нашей страны.[/quote]
a yesli verit nashim chinovnikam on predatel rodini predstavlyaete Rovshan predatel exxx
[/quote]

Хотите - составим список, сколько героев этой войны было после нее зачислено в предатели? Длинный получится... только вот ИМХО они не родину свою предали, а встали (так или иначе) поперек пути одному человеку, которому эта война сильно пошла на пользу... до того сильно, что вспоминается римское: "Ищи, кому выгодно!"

Кстати, а кто-нибудь в список героев Юрия Ковалева поместил? Что-то я нигде в сети его фотографию найти не могу...

[un1xo1d]

помойму никто,кроме самих чиновников, чиновникам не верит.

ex-okkupant уважаю.

а Юрий Ковалёв боец ОМОН ?

[un1xo1d]

Ковалев Юрий Петрович.


Досье:

Родился в 1965 году, 29 мая в Гойчае. В 1972 году всей семья Юрия переехало в Краснодар, а затем спустя 5 лет в Баку. 1981 году окончил школу (?229) Низаминского района. В 1983 году был призван в Армию. В 1985 году отслужил. В 1987 году поступил в школу мичманов и прапорщиков который входил в состав Черноморского Флота. (он хотел стать моряком)
В 1990 году вступил в ряды специальных подразделений милиции при МВД.

Фрагменты из жизни :

1991 год, апрель. Тогда действие и военные операции, которых проводили Специальные Подразделении Милиции (МВД) были в центре всеобщей (международной) внимании. На самом деле легендарные "ОМОН"овцы каждый день писали все новые страницы в истории Азербайджана. А армяне называли их меж собою "Бандой Асадова" и эта самая "Банда" была их кошмаром наяву.
Юрий Ковалев тоже служил в рядах этих специальных подразделений и всегда отличался. Например когда произошло авария вертолета в которых находились несколько депутатов Милли Меджлиса (Айдын Меммедов, Тамерлан Караев, Рамиз Фаталиев) "ОМОН"овцы демонстрировали высокую подготовку во время операции для спасение этих людей и особенно Юрий Ковалев.
Прошло очень мало времени и имя - Юрий Ковалев - сталь легендой. Армяне назначили на его голову вознаграждение. Именно благодаря ему и другим отважным "ОМОН"овцы, Чайкенд был освобожден от врага. Юра и его соратники сражались в самых кровавых боях, выполняли самые сложные задачи.
Помимо Чайкенда Юрий отличался в боях веденных в Горанбойе, Менешиде, Бузлуге, Еркедже, Тодане.
Многим казалось странным, что русский Юрий так любил Азербайджан. Особенно удивлялись эти люди тому, что Юрий специально записался в спецподразделении, что бы воевать сражаться за освобождения Карабах.
Однажды зарубежные журналисты с удивлением допрашивали его
" Как это так получается, что русский так искренно и отважно сражаться за Азербайджан?"
На этот вопрос Юрий ответил так:
"Ну почему вам кажется странным то что будучи русским я сражаюсь в рядах "ОМОН"овцы за Азербайджан? Почему эти люди забывают, что я вырос в Азербайджане, в Баку. Я с детство дружил с азербайджанцами. Не разу я не слышал, даже не увидел единого намека на отличие между мной и каким либо азери-парнем. Ко мне относились как к брату. Значит, они считали меня сыном этой земли. В таком случае, почему я не должен сражаться против врагов Азербайджана?"
А в другой раз, когда в очередной один иностранный журналист, спросил его в Агдаме с удивлением, "Вы русский?"
Юрий ответил:
-"Да я русский. А Азербайджан моя Родина"

Вот таким был Юрий Ковалев...

Герой-Шехид:

1991 год, 3 октябрь. Четверо "ОМОН"овцы Сергей Барынин, Андрей Куденин, Александр Абрамов и Юрий Ковалев возвращались с очередного задания двигаясь из Ходжавенда в строну Агдама. Они радовались, потому что они выполнили задание, но они не знали, что по пути их ждут враги....
Армяне беспрерывно обстреливали "УАЗ" на котором находились эти отважные "ОМОН"овцы. Юра погиб. Сергей Барин был тяжело ранен. Увидев, что все притихло, они подошли близко. Но тут их застал взрыв гранат. Они не сдались даже при смерти. Даже своей смертью они уничтожили еще несколько врагов.

Его мысли:

В обратной стороне фото, которого он как то прислал своей матери из Карабаха, написал - "Карабах моя Родина, моя гордость, моя радость и грусть."


Ему было 26. Он был женат. У него остались две дочери.

По приказу (5 июнь, 1992) Президента Азербайджанской Республики был удостоен имени Национального Героя Азербайджанской Республики.


[url="http://www.600min.az/index.php?s=&showtopic=26224&view=findpost&p=667984"]http://www.600min.az/index.php?s=&s...st&p=667984[/url]

[Kavkaz]

ex-okkupant, а вы были знакомы с Юрой Ковалевым?

[ex-okkupant]

[quote name='Kavkaz' post='1828698' date='Sep 12 2007, 11:28 ']ex-okkupant, а вы были знакомы с Юрой Ковалевым?[/quote]

Не то чтобы мы были знакомы - скажем так, я его время от времени встречал. Очень запоминающийся был человек - этакий образец лихого усатого русского/советского солдата, хоть в кино снимай. Насколько я помню, он все-таки на Черноморском флоте собирался не в моряки, а именно в морпехи. Весь ОМОН в кепках ходил, некоторые раздобыли форменные серые береты (были тогда такие, в основном у московского ОМОНа - для милиции считались "крутым" головным убором ), а он ходил в черном и с тельняшкой под "серой" формой - потом вслед за ним и некоторые другие ОМОНовцы себе такие же береты подоставали у наших танкистов: черный берет ведь как "рабочий" головной убор к летнему комбезу полагался - такой же, как у морпехов, только без "флажка" и якоря, просто с кокардой-звездой.

И на боевых мы с "бакинским" ОМОНом встречались несколько раз, и в Баку Юрий к нам в часть приходил, но общался в основном с офицерами, по делам, "налаживали взаимодействие", а с остальными - так, здоровался, кого на боевых видел, парой слов "за жизнь" перекидывались, в курилку мог зайти и поговорить о том, как дела у нас и у них. Я его тогда в основном в лицо и по имени помнил, и еще по карабахскому прозвищу - "Черный", оно из-за берета хорошо запоминалось, а фамилию только потом узнал. Хороший был парень, земля ему пухом... первый шел на опасные дела, последним отходил, если нужно было.

[Gustafsson]

я эту ссылку вешал на другой теме, но думаю здесь ей самое место. Может кто знакомых узнает.

[url="http://www.youtube.com/watch?v=tSs0urpEWAA"]http://www.youtube.com/watch?v=tSs0urpEWAA[/url]

[Zima]

[quote name='celtic' post='1674734' date='Jul 20 2007, 06:23 ']Я пока соберу инфо у себя на компе и все выставлю... а пока повешу здесь уникальные фотки из своего личного архива....[/quote]

Извините, я хотела бы узнать - кто этот мужчина на фотографии в первом ряду, без шапки, лицом в полоборота ? Это не Рафик "Ашыг" ? Вы знаете, что с ним стало ? Мне сообщили, что он был убит в России через несколько лет после ОПОНовских событий. Так ли это ? Очень не хотелось верить в это. Спасибо Вам за эту фотографию.

[DerWolF]

Вот небольшое видео про наших героев шехидов.
[url="http://www.youtube.com/watch?v=hGTK3HpPm54"]http://www.youtube.com/watch?v=hGTK3HpPm54[/url]

[Ifti]

Qebirleri nurla dolsun, amin

[DerWolF]

[quote name='QRIZLI' post='1709383' date='Aug 2 2007, 21:03 ']2 Самолет

Не советую тебе говорить так о Рамиле Сафарове....Не стоит здесь портить отношения не советую.
По твоему что и спецназ одни трусы?

Летчик не Сафаров а Курбанов летал на Су-25....Угнал самолет из Сангачальского аеродрома. Летал не плохо. Но вся беда в том что тогда не было четкой системы авианаводки, целеуказания. КОнечно в таких условиях когда летаеш не парой а в одиночку, когда нет точной информации о силах и средствах ПВО противника конечно собьют. При сбитии и умер. НацГерой[/quote]

Вот полное описание, только жаль фотографии нету.

[url="http://artofwar.ru/m/mamedow_a_a/text_0140.shtml"]http://artofwar.ru/m/mamedow_a_a/text_0140.shtml[/url]

[DerWolF]

[quote name='DerWolF' post='3959128' date='Dec 5 2008, 16:39 ']Вот полное описание, только жаль фотографии нету.

[url="http://artofwar.ru/m/mamedow_a_a/text_0140.shtml"]http://artofwar.ru/m/mamedow_a_a/text_0140.shtml[/url][/quote]

Ура фото нашел. Красавец! R.I.P.

[DerWolF]

Вот тут статья еще про наших героев.

[url="http://zengilan.com/sehidler.php"]http://zengilan.com/sehidler.php[/url]

И тут [url="http://zengilan.com/qehreman.php"]http://zengilan.com/qehreman.php[/url]

[DerWolF]

В бой идут старики

[url="http://zengilan.com/muharibe.php?subaction=showfull&id=1201869618&archive=&start_from=&ucat=11&"]http://zengilan.com/muharibe.php?subaction...mp;ucat=11&[/url]

[QRIZ]

[b]Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Türkiyədə vəfat edib[/b]

Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı, ehtiyatda olan polkovnik-leytenant Arif Qubadov 43 yaşında Türkiyədə müalicə olunduğu Gülhanə Hərbi Tibb Akademiyasında vəfat edib. Müdafiə Nazirliyinin mətbuat xidmətindən ANS PRESS-ə verilən məlumata görə, ağır xəstəlikdən əziyyət çəkən A. Qubadovun xarici ölkədə müalicəsi dövlət tərəfindən təmin edilib. Milli Qəhrəmanın cənazəsi bu gün Vətənə gətiriləcək. Onun harada dəfn ediləcəyi barədə isə hələ ki, məlumat yoxdur.
Xatırladaq ki, A. Qubadov 20 sentyabr 1966-cı ildə Cəlilabad rayonu Əliqasımlı kəndində anadan olub. 1984-cü ildə hərbi xidmətə çağırılıb. Ermənilərin torpaqlarımıza hücum etməsi və işğalçılıq siyasəti onu da bir azərbaycanlı kimi narahat edib və 1992-ci ildən Milli Ordunun sıralarında onun şərəfli döyüş yolu başlayıb. O, Naxçıvanın Sədərək bölgəsində döyüşlərdə iştirak edib. Onun komandirlik etdiyi tağım erməniləri geri oturdub və onlarla erməni qəsbkarlarını məhv etməklə yanaşı, düşmənin çox sayda zirehli texnikasını sıradan çıxarıb. O, 1993-cü ildə Ağdam cəbhəsinə göndərilib. Əfətli, Yusifcanlı kəndləri ermənilərdən onun rəhbərliyi ilə təmizlənib. 1993-cü ilin avqustundan cəsur döyüşçünün sorağı Füzuli cəbhəsindən gəlib. Əhmədbəyli, Aşağı və Yuxarı Kürdmahmudlu,Alxanlı kəndləri şəxsən Arif Qubadovun komandirliyi ilə ermənilərdən azad edilib. 1994-cü ildə Tərtər və Ağdərə rayonlarında da rəşadətlə döyüşüb.
O, 1996-cı ildə Bakı Birləşmiş Komandirlər Məktəbini, 2003-cü ildə isə Azərbaycan Respublikası Sərhəd Qoşunları Akademiyasını bitirib. Dörd övladı var.
Azərbaycan Respublikası prezidentinin 4 aprel 1995-ci il 307 saylı fərmanı ilə Qubadov Arif Vəliş oğlu "Azərbaycan Milli Qəhrəmanı" adına layiq görülüb.


Allah rəhmət eləsin!

[url="http://milaz.info/news.php?id=7117"]http://milaz.info/news.php?id=7117[/url]

[GuneyAz]

[quote name='QRIZ' post='5454248' date='Sep 27 2009, 12:28 '][b]Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Türkiyədə vəfat edib[/b]

Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı, ehtiyatda olan polkovnik-leytenant Arif Qubadov 43 yaşında Türkiyədə müalicə olunduğu Gülhanə Hərbi Tibb Akademiyasında vəfat edib. Müdafiə Nazirliyinin mətbuat xidmətindən ANS PRESS-ə verilən məlumata görə, ağır xəstəlikdən əziyyət çəkən A. Qubadovun xarici ölkədə müalicəsi dövlət tərəfindən təmin edilib. Milli Qəhrəmanın cənazəsi bu gün Vətənə gətiriləcək. Onun harada dəfn ediləcəyi barədə isə hələ ki, məlumat yoxdur.
Xatırladaq ki, A. Qubadov 20 sentyabr 1966-cı ildə Cəlilabad rayonu Əliqasımlı kəndində anadan olub. 1984-cü ildə hərbi xidmətə çağırılıb. Ermənilərin torpaqlarımıza hücum etməsi və işğalçılıq siyasəti onu da bir azərbaycanlı kimi narahat edib və 1992-ci ildən Milli Ordunun sıralarında onun şərəfli döyüş yolu başlayıb. O, Naxçıvanın Sədərək bölgəsində döyüşlərdə iştirak edib. Onun komandirlik etdiyi tağım erməniləri geri oturdub və onlarla erməni qəsbkarlarını məhv etməklə yanaşı, düşmənin çox sayda zirehli texnikasını sıradan çıxarıb. O, 1993-cü ildə Ağdam cəbhəsinə göndərilib. Əfətli, Yusifcanlı kəndləri ermənilərdən onun rəhbərliyi ilə təmizlənib. 1993-cü ilin avqustundan cəsur döyüşçünün sorağı Füzuli cəbhəsindən gəlib. Əhmədbəyli, Aşağı və Yuxarı Kürdmahmudlu,Alxanlı kəndləri şəxsən Arif Qubadovun komandirliyi ilə ermənilərdən azad edilib. 1994-cü ildə Tərtər və Ağdərə rayonlarında da rəşadətlə döyüşüb.
O, 1996-cı ildə Bakı Birləşmiş Komandirlər Məktəbini, 2003-cü ildə isə Azərbaycan Respublikası Sərhəd Qoşunları Akademiyasını bitirib. Dörd övladı var.
Azərbaycan Respublikası prezidentinin 4 aprel 1995-ci il 307 saylı fərmanı ilə Qubadov Arif Vəliş oğlu "Azərbaycan Milli Qəhrəmanı" adına layiq görülüb.
Allah rəhmət eləsin!

[url="http://milaz.info/news.php?id=7117"]http://milaz.info/news.php?id=7117[/url][/quote]

Allah remlet elesin!

[QRIZ]

[url="http://www2.disput.az/index.php?showtopic=26224"]http://www2.disput.az/index.php?showtopic=26224[/url]

[Sarmatian]

Allah rehmet elesin

[Nijat11]

ALLAH hamsina rehmet elesin!
Cox heyib ki indiki genclerin icinde bele adamlar cox azdi (((

[DerWolF]

Будем надеется что и мы вскоре сможем показать героизм.

Нельзя забывать о тех наших, кто героически сражался против фашистов вo время ВОВ. Вот тут у меня на аккаунте завалялись записи, до мая само собой еще долеко, но все-же по теме.

[youtube]x5A0JHOY3tg[/youtube]

[DerWolF]

[quote name='DerWolF' post='5823873' date='Dec 1 2009, 23:45 ']Будем надеется что и мы вскоре сможем показать героизм.

Нельзя забывать о тех наших, кто героически сражался против фашистов вo время ВОВ. Вот тут у меня на аккаунте завалялись записи, до мая само собой еще долеко, но все-же по теме.[/quote]

Тут наш Президент встречается с членами семьи Ази Асланова

[url="http://www.youtube.com/watch?v=oeSs5w2JVDU"]http://www.youtube.com/watch?v=oeSs5w2JVDU[/url]

[DerWolF]

Куда смотрят? Слов нет!!

http://www0.disput.az/index.php?showtopic=169118&pid=6075061&st=0&#entry6075061

[SalamenTo]

[b]Состоялась презентация сайта, посвященного национальным героям Азербайджана[/b]
24 февраля 2010 [16:47] | LiFe.Az » Политика
Состоялась презентация сайта [b][url="http://www.milliqahraman.az"]www.milliqahraman.az[/url], [/b]посвященного национальным героям Азербайджана. По информации АПА, выступившая на мероприятии депутат Ганира Пашаева назвала очень важным создание сайта. Отметив, что сайт создан по ее инициативе, Г.Пашаева добавила, что впредь проживающие в Азербайджане и за рубежом наши соотечественники смогут получить подробную информацию о национальных героях.

Г.Пашаева сообщила, что на сайте информация будет постоянно обновляться: «Чем выше будет уровень пропаганды наших героев, ознакомления нашего общества, в особенности, молодежи с ними, каждый выберет себе героя, на которого он захочет быть похожим».

Выступившая на мероприятии депутат Хавва Мамедова отметила, что доведение информации о наших национальных героях как внутри страны, так и до мировой общественности является большим патриотизмом: «Очень важно разработать английскую версию сайта для того, чтобы весь мир смог получить необходимую информацию о национальных героях Азербайджана. Мы должны учитывать, что наши интернет-сайты посещают и наши враги, и друзья. Пусть каждый знает, какие герои есть в Азербайджане».

Как сообщил директор оказавшего большую поддержку в создании сайта Института информационных технологий НАНА Расим Алигулиев, на сайте размещена подробная информация о 210 национальных героях, а также материалы о геноциде в Ходжалы. Он отметил, что в течение нескольких дней сайт будет полностью сдан в пользование, а в ближайшее время будет разработана его английская версия.

По словам Р.Алигулиева, на сайте можно будет получить информацию о 4459 азербайджанских гражданах, попавших в заложники или плен к армянам, свыше 44 тысячах человек, потерявших здоровье в результате войны, в том числе о ставших шехидами более 22 тысячах наших соотечественниках.



URL: [url="http://www.news.life.az/index.php?newsid=5131"]http://www.news.life.az/index.php?newsid=5131[/url]

[AZERI-N]

[b]Салатын Азиз-кызы Аскерова[/b]

родилась 16 декабря 1961 года в городе Баку.
работала специальным корреспондентом газеты «Молодежь Азербайджана».

9 января 1991 года… Салатын вместе с русскими офицерами едет из Лачина в Шушу. На 6-ом километре дороги, близ села Галадереси, армянские бандиты из своих укрытий в лесу подвергли обстрелу военный «УАЗ». В результате бандитского террора погибли известная журналистка, корреспондент газеты «Молодежь Азербайджана» Салатын Аскерова, вместе с ней трое военнослужащих Советской Армии: командир батальона подполковник О. Ларионов, начальник штаба военной комендатуры Лачинского района майор И. Иванов и сержант И. Гойек.

Указом Президента Азербайджанской Республики от 6 ноября 1992 года Салатын Азиз кызы Аскеровой было присвоено почетное звание Национального Героя Азербайджана

[AZERI-N]

[b]Чингиз Мустафаев[/b]

Родился 29 августа 1960 года
В качестве репортера общественность республики впервые узнала его по видеосюжетам, снятым во время кровавых январских событий 1990 года,
он снял на видеопленку страшную ходжалинскую трагедию, совершенную в ночь с 25-го на 26-ое февраля 1992 года.

15 июня 1992 года во время ожесточенных боев в селе Нахчиваник Нагорного Карабаха Чингиз Мустафаев был убит армянскими боевиками.

Указом Президента Азербайджана от 6 ноября 1992 года Чингизу Фуад оглы Мустафаеву посмертно присвоено высокое звание Национального Героя Азербайджана.

[AZERI-N]

[b]Агарунов Альберт Агарунович[/b]-танкист

родился 25 апреля 1969 года в Баку
Более недели экипаж Альберта удерживал Шушу,оставшись вдвоем с Агабаба Гусейновым, доброволец-танкист, старшина Альберт Агарунов принял неравный бой и вывел из строя 9 вражеских танков и 2 бронемашины
В 1992 году 8 мая, он был смертельно сражен снайперской пулей

Указом Президента Азербайджанской Республики Альберту Агарунову посмертно присвоено высшее почетное звание Национального Героя Азербайджана.

[AZERI-N]

[b]Гюльтекин Мелик кызы Аскерова [/b]

Родилась 20 ноября 1960 года в Баку...врач
4 апреля 1992 года добровольцем отправилась на фронт,участвовала в обороне Лачинского, Кубатлинского районов.Принимала активное участие в боях в Туршсу, а затем в Шуше. Гюльтекин выносила из поля боя раненых и оказывала им первую медицинскую помощь Погибла 20 июня 1992 года, в бою, шедшим в направлении Аранземин-Нахчиваник.

Указом президента Азербайджанской Республики от 20 ноября 1993 года Аскеровой Гюльтекин Мелик кызы было присуждено звание «Национального Героя Азербайджана».

[AZERI-N]

[b]Мустафаев Алы Мустафа оглы[/b]

Родился 14 апреля 1952 года в селе Газахбейли Казахского района
Неоднократно выезжал в зону боевых действий в Нагорном Карабахе, откуда вёл репортажи
20 ноября 1991 года вертолет «Ми-8», в котором летели высшие государственные чиновники Азербайджана и четверо журналистов, включая Алы Мустафаева, был сбит вблизи села Каракенд в Нагорном Карабахе.

Указом президента Азербайджанской Республики 6 ноября 1992 года Мустафаеву Алы Мустафа оглы было присвоено звание Национального Героя Азербайджана (посмертно) а также звание Заслуженного журналиста Азербайджана